Ik durfde dus duidelijk geen hulp vragen… Lees je mee?

Daar stond ik tijdens de opleiding.

De lesgeefster had me eruit gepikt voor een oefening.

Een heel eenvoudige oefening.

“Is er iets?” vraagt ze
“Nee”, antwoord ik
Ze laat me nog even staan
En ik los niet
Echt niet
Ik blijf staan en ineens springen de tranen in mijn ogen
Want ik besef waar deze oefening heen gaat
En ik blijf staan

Mijn mede-cursisten worden een beetje ongemakkelijk…
En ik houd vol
“Je mag het vragen hoor…” zegt de lesgeefster
En ik zwijg en zweet verder, terwijl een traan over mijn wangen rolt.
Iemand doet een stap naar voren maar de lesgeefster doet teken met haar ogen en hij gaat terug een stap achteruit in de kring.

Daar stond ik, in het middelpunt van de belangstelling, niets voor mij.
Ik had daar evengoed in mijn blootje kunnen staan, zo kwetsbaar.
En echt, ik ben daar làng blijven staan.
Zelfs toen ik wist; “Esther, laat het los, stop met doorzetten en vrààg gewoon om hulp”,
was het heel moeilijk om die woorden over mijn lippen te krijgen.

Ik zie van waar het komt; dat blijven doorzetten en niet opgeven. Het allemaal zelf willen doen.
Maar ik zie ook wat het brengt, als je erover gaat.
Als je blijft doorzetten, dan doe je jezelf pijn, hoe langer je volhoudt, hoe meer pijn het doet.
Tot tranen of bloedens toe.

Uiteindelijk heb ik de stoel losgelaten, de boodschap is binnengekomen en ik zal ze nooit vergeten:
hulp vragen is niet alleen OK, het is ook gewoon nodig.

Mijn mede-cursist deed er nog een schepje bovenop: “Ik wou zooo graag helpen, maar ze liet het niet toe, dus ik kon niet veel doen en dat frustreerde me enorm”.

Mijn talent van doorzetter brengt me heel wat mooie dingen, zonder dat talent stond ik niet waar ik nu sta, als persoon èn met mijn eigen zaak.
Ik had immers al 1000 keer kunnen opgeven.
Mijn grote valkuil is dat ik blijf geven, blijf gaan tot ik helemaal leegloop.
Mijn uitdaging is dan ook grenzen stellen en breed genoeg kijken naar andere mogelijkheden, hulp durven vragen dus.

Zoals ik al zei, het was een les om nooit te vergeten.

Sindsdien ben ik milder voor mezelf, ik wéét dat het ok is om niet alles alleen te dragen en om hulp te vragen.
Soms lukt het, soms ook niet.
En dat is helemaal OK.

Mensen hélpen trouwens ook graag.
Gun ze dat plezier.
En gun het jezelf!

---

Ik heb lang met dit verhaal in mijn hoofd rondgelopen en getwijfeld of ik het zou delen.

Een kijkje in mezelf, diep vanbinnen en kwetsbaar…

Maar ik hoop dat het, al is het maar één iemand, een mooie boodschap brengt.

Om jou op weg te helpen deel ik graag 5 concrete tips die de drempel verlagen om hulp te durven vragen.

Lees zeker verder hieronder!

---

Tip 1: Je doet er iemand een plezier mee als je hulp vraagt.

Denk aan de keren dat je zelf iets voor een ander deed. Heb je ooit iemand geholpen aan de kassa van de supermarkt, heb je ooit wel eens een de deur opengehouden voor een kinderwagen? Misschien heb je iemand wel eens de weg gewezen naar het dichtstbijzijnde tankstation? Dat kost allemaal nauwelijks moeite en na afloop voel je je goed. Dat geldt voor jou, maar dus ook voor anderen. Die gedachte kan je dat kleine zetje geven om anderen om hulp te vragen.

Tip 2: Hulp vragen is géén teken van zwakte maar juist een sterkte!

Niemand kan of weet alles. Iedereen zit wel eens met een vraag of heeft hulp nodig. Hulp durven vragen betekent dat je uit je schulp moet komen, uit die comfortzone. Dat voelt even eng, maar àls je het doet leer je sowieso iets nieuws. Een win dus! Dat voelt even eng, maar àls je het doet leer je sowieso iets nieuws. Een win dus! Het betekent bovendien dat je in de groeimindset zit (zeker meer hierover in een volgende blog!)

Tip 3: Je zorgt zo voor jezelf

Voor je het weet beland je in die andere valkuil; ‘ik doe het allemaal zelf wel en zorg  voor alles en iedereen’. Om hulp vragen is ook een manier om voor jezelf te zorgen. Als je steeds maar weer teveel hooi op je vork neemt, raakt je batterij leeg. Als je hulp vraagt zorg je ervoor dat je batterij vol blijft en functioneer je beter. Dat is dan ook weer fijner voor je omgeving, want je kan maar geven wat je zelf hebt.

Tip 4: Omdenken

Vraag je eens af of het niet onrealistisch en stiekem een beetje arrogant is om te denken dat anderen je hulp wél nodig hebben, maar dat je zelf nooit anderen nodig hebt. 😉

Tip 5: Door hulp te vragen geef je ook het goede voorbeeld aan je kinderen.

Door zelf om hulp te vragen, laat je anderen zien dat het oké is om dat te doen. Dus heb je hulp nodig? Grijp die kans en vraag erom. Zo leer je ook je kinderen dat ze niet alles zelf moeten oplossen maar dat anderen kunnen en mogen helpen. We zijn immers op de wereld om elkaar te helpen. Misschien worden we er uiteindelijk allemaal wat zachter en milder van. Hoe mooi zou dat zijn!?

Heb je hier iets aan gehad? Welke tip hierboven vind jij het meest waardevol?
Ik lees graag je reactie.
Bedankt!
Esther